Agencja Interaktywna

No to start Wink

Tyle mam na razie napisane o P-11c, opis techniczny mogÂł mieĂŚ w sobie dane o tym jakiej gruboÂści byÂło poszycie, ile Âżeber w skrzydÂłach, budowa wrĂŞgarĂłw i itp, ale raczej bĂŞda to niezbyt przydatne informacje.

P-11c

P-11 w walkach we wrzeÂśniu 1939:

W chwili wybuchu wojny lotnictwo wojskowe dysponowaÂło 173 samolotami P.11 (produkcja wyniosÂła 225 sztuk). W porĂłwnaniu z niemieckimi Bf190E miaÂły o 185km/h mniejszÂą prĂŞdkoÂśĂŚ, a od Bf109D o 150 km/h. W walce koÂłowej dziĂŞki mniejszemu promieniowi skrĂŞtu miaÂł przewagĂŞ na Bf109. Starty polskiego lotnictwa wyniosÂły 97 samolotĂłw – 53 w wyniku walk powietrznych

Pierwszy niemiecki samolot zostaÂł zestrzelony pierwszego dnia wojny ok. godz. 6:30 przez por. W. Gnysia ze 121 eskadry lecÂącego P.11c niedaleko Olkusza. GnyÂś zestrzeliÂł 2 Do17E.

W ciÂągu kampanii wrzeÂśniowej polskie lotnictwo zestrzeliÂło 129 samolotĂłw nieprzyjaciela, do tego dochodzi 18 zestrzeleĂą prawdopodobnych. Ppor. S. Skalski – 4.25 ; , ppor. H. DudwaÂł – 4, ppor. Cz. GÂłĂłwczyĂąski i W. Gedymin – 3.5. Na kaÂżdy polski samolot uÂżyty we wrzeÂśniu przypada 0,9 zestrzelonego samolotu nieprzyjaciela. Na kaÂżdy zestrzelony lub uszkodzony samolot niemiecki przypada 0,3 zestrzelonego samolotu polskiego. Dla PolakĂłw stosunek zestrzelonych samolotĂłw do strat wÂłasnych wynosiÂł wiec 3:1 , dla NiemcĂłw prawie 1:1.

P.11 walczyÂły rĂłwnieÂż z wojskami radzieckimi. PoniewaÂż Rosjanie zaatakowali PolskĂŞ 17 wrzeÂśnia, a w dniach 17-18 wrzeÂśnia odbyÂła siĂŞ ewakuacja polskiej armii do Rumunii, zestrzelono tylko 4 samoloty radzieckie.

Ocena samolotu:
Pod wzglĂŞdem pilotaÂżowym P.11 byÂł bardzo udanym samolotem. MaÂła masa wÂłasna pozwalaÂła na uzyskanie niezbyt duÂżego obciÂąÂżenia powierzchni, co przy sporej mocy silnika dawaÂło krĂłtki start i dobre wznoszenie, co przemawiaÂło za uÂżytkowaniem z lotnisk polowych. DziĂŞki dobrej statecznoÂści, sterownoÂści i zwrotnoÂści P.11 mĂłgÂł wykonywaĂŚ ciasne zakrĂŞty, bez zerwania strugi i zwalenia siĂŞ samolotu, co pozwalaÂło na „wchodzenie” na ogon przeciwnika, w walce koÂłowej w poziomie. Bardzo duÂża wytrzymaÂłoÂśĂŚ pÂłatowca umoÂżliwiaÂła strome nurkowanie i gwaÂłtowne wyrywanie z lotu nurkowego. Samolot cechowaÂła szybka reakcja samolotu na otwarcie przepustnicy. JednakÂże ze wzglĂŞdu na wzrost prĂŞdkoÂści innych myÂśliwcĂłw w latach 1937-1939 spowodowaÂł, Âże P.11 nie mĂłgÂł ÂścigaĂŚ myÂśliwcĂłw wroga, ani bombowcĂłw oraz samolotĂłw rozpoznawczych.

Opis techniczny

PÂŁAT:
Obrys dwutrapezowy z zaokrÂąglonymi koĂącĂłwkami, i zwĂŞÂżajÂącej siĂŞ ciĂŞciwie. Charakterystyczny „mewi” ksztaÂłt – tzw. pÂłat PuÂławskiego. Pokrycie z blachy aluminiowej, nitowanej do Âżeber. W nosku lewego pÂłata zbiorniki opadowy. Lotki typu Frise o niewielkiej ciĂŞciwie i znacznej rozpiĂŞtoÂści. W pĂłÂźniejszym okresie w pÂłatach byÂły montowane karabiny maszynowe PWy wz.33, usytuowane w pobliÂżu maksymalnej ciĂŞciwy pÂłata. Lufy KMĂłw objĂŞte lejkowatymi wlotami powietrza do chÂłodzenia.

KABINA:
Kabina pilota otwarta, z fotelem przystosowanym do spadochrony siedzeniowego, wiatrochron; ramka przestrzenna, utrzymujÂąca 4 szybki ze szkÂła organicznego oraz lusterko wsteczne. 5-punkotwe pasy bezpieczeĂąstwa pilota.

USTERZENIE:
W ukÂładzie klasycznym, z wysoko umieszczonym usterzeniem poziomym. Pokrycie z blachy aluminiowej.

STEROWANIE:
WyÂłÂącznie mechaniczne, linkowe dla steru kierunku i wysokoÂści, popychaczowe dla lotek, popychaczowo-dÂźwigniowe dla zespoÂłu napĂŞdowego.

PODWOZIE:
Klasyczne, koÂłowe z pÂłozÂą ogonowÂą, w systemie noÂżycowym z amortyzatorami schowanymi w kadÂłubie. Amortyzacja olejowo powietrzna.

ZESPĂÂŁ NAPĂDOWY:
9-cylindorowy, reduktorowy, sprĂŞÂżarkowy, chÂłodzony powietrzem, gaÂźnikowy silnik Skoda-Bristol Mercury VS2, o mocy nominalnej 416kW (565KM) przy 2240 obr/min i wysokoÂści 3660m, moc startowa 438kW (595KM), moc maksymalna 441kW (600KM) na 4000m. ÂŚmigÂło drewniane, dwupÂłatowe o staÂłym skoku firmy SzomaĂąski. Stosowane byÂły rĂłwnieÂż silniki Mercury VI S2, o mocy nominalnej 434kW (590KM) przy 2400 obr/min i wysokoÂści 3800m, moc startowa 445kW (605KM), moc maksymalna 464kW (630KM) na 4700m. Przelotowe zuÂżycie paliwa ok. 155 l/h

WYPOSAÂŻENIE:
Na tablicy przyrzÂądĂłw: prĂŞdkoÂściomierz, zakrĂŞtomierz, chyÂłomierz poprzeczny, busola, chyÂłomierz podÂłuÂżny, zegar, obrotomierz silnika, manometr paliwa, manometr oleju, 2 termometry oleju, termometr gÂłowicy silnika, W tylnej czĂŞÂści kadÂłuba: radiostacja N2L/M (w pĂłÂźniejszych modelach).

INSTALACJA PALIWOWA:
Zbiornik paliwowy 320l, umieszczony w przedniej grodzi kratownicy kadÂłuba. Spawany z blachy aluminiowej, wkÂładany do kadÂłuba i podtrzymywany od spodu na pasie z zamkiem, umoÂżliwiajÂącym awaryjne odrzucenie zbiornika w czasie lotu (np. w czasie poÂżaru). W nosku skrzydÂła zbiornik rozchodowy o pojemnoÂści 11 litrĂłw (opadowy), pompa paliwowa napĂŞdzana przez silnik.

INSTALACJA OLEJOWA:
ChÂłodnica oleju umieszczona z prawej strony kadÂłuba, pojemnoÂśĂŚ instalacji 27 litrĂłw.

INSTALACJA PNEUMATYCZNA:
SÂłuÂżyÂła do rozruchu silnika, butla ciÂśnieniowa + wielofunkcyjny zawĂłr-rozrusznik, istniaÂła moÂżliwoÂśĂŚ pompowania kĂłÂł z instalacji pneumatycznej.

INSTALACJA TLENOWA:
Niewielka butla + inhalator oraz pulpit sterujÂący z manometrami.

INSTALACJA GAÂŚNICZA:
GaÂśnica w kabinie + trzy gaÂśnice w przedziale silnikowym.

UZBROJENIE:
Dwa karabiny Vickers kal. 7,7mm z zapasem amunicji 500 nabojĂłw na kaÂżdy, pĂłÂźniej karabiny PWU wz. 33 kal 7,92mm z zapasem amunicji 500 nabojĂłw na kaÂżdy; mocowane do kratownicy kadÂłuba, umieszczone we wnĂŞkach po bokach kadÂłuba, na wysokoÂści skrzydeÂł, wystrzeliwane pociski, przeprowadzane byÂły przez rury, przepuszczone przez ÂścianĂŞ ogniowÂą silnika i wypuszczane pomiĂŞdzy cylindry silnika, karabiny zsynchronizowane z obrotami ÂśmigÂła, pilot mĂłgÂł rĂŞcznie przeÂładowywaĂŚ KM. Pewna liczba samolotĂłw zostaÂła pod koniec lat 30 dozbrojona w drugÂą parĂŞ karabinĂłw PWU wz. 33 kal 7,92mm z zapasem amunicji 600 nabojĂłw na kaÂżdy, umieszczona w pÂłacie, nad zastrzaÂłami. Samolot byÂł przystosowany do przenoszenia bomb lekkich – 12,5kg na 4 lub rzadziej na 2 zamkach podskrzydÂłowych. PrzyrzÂądy celownicze muszka koÂłowa o Âśr. 150mm, z krzyÂżem z drutu, oraz celownika w postaci tulejki, z otworem. Uzbrojenie mogÂło byĂŚ uzupeÂłnione fotokarabinem.

Dane techniczne P.11c

Moc nominalna – 416 kW
Moc maksymalna – 441 kW
RozpiĂŞtoÂśĂŚ – 10,72m
WysokoÂśĂŚ – 2,85m
DÂługoÂśĂŚ – 7,55m
CiĂŞciwa pÂłata maksymalna– 2,06m
Baza podwozia – 5,15m
Powierzchnia noÂśna – 17,9m2
Powierzchnia lotek – 1,69m2
Powierzchnia statecznika poziomego – 1,40m2
Powierzchnia steru wysokoÂści – 1,37m2
Powierzchnia statecznika pionowego – 0,69m2
Powierzchnia steru kierunku – 0,98m2
Masa wÂłasna – 1147,5kg
Masa uÂżyteczna – 503-643kg
Masa caÂłkowita – 1650-1800kg
Masa pÂłatowca bez silnika – 540kg
Masa paliwa – 241kg
Masa oleju – 24kg
Masa amunicji – 33kg
ObciÂąÂżenie powierzchni – 92 kg/m2
ObciÂąÂżenie mocy – 4,08kg/kW
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 0m – 276 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 1000m – 295 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 2000m – 314,5km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 3000m – 334 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 4000m – 355 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 5000m – 375 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 6000m – 337 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 7000m – 326,5 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 8000m – 302 km/h
Wznoszenie na 1000m – 1’7”
Wznoszenie na 2000m – 2’29”
Wznoszenie na 3000m – 3’40”
Wznoszenie na 4000m – 5’06”
Wznoszenie na 5000m – 6’54”
Wznoszenie na 6000m – 9’23”
Wznoszenie na 7000m – 13’19”
Wznoszenie na 8000m – 23’24”
PrĂŞdkoÂśĂŚ przelotowa – 250 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ lÂądowania – 110-120 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ oderwania przy starcie – 113km/h
Dopuszczalna prĂŞdkoÂśĂŚ nurkowania – 696 km/h
Wznoszenie – 12,4-14,5 m/s
PuÂłap – 8040m
Rozbieg – 99m
Dobieg – 343m
WspĂłÂłczynnik obciÂąÂżenia niszczÂącego – 16

ÂŹrĂłdÂła:
Aero – Technika Lotnicza 10/92
K CieÂślak., W. Gawrych, A.Glass – „Samoloty MyÂśliwskie WrzeÂśnia 1939”
A. Glass „Polskie Konstrukcje Lotnicze – 1893-1939”
_________________
Hell Hath No Fury Like A FireFighter

Ochotnicza Straż Pożarna Pilica
www.osp.pilica.com.pl
Śląska Galeria Fotografii Pożarniczej
www.sgfp.com.pl

P-23b

P-23 w walkach we wrzeÂśniu 1939:

Wyprodukowano 307 egzemplarzy. StanowiÂły one 30% polskich samolotĂłw bojowych we wrzeÂśniu 1939 roku. Podczas kampanii wrzeÂśniowej Karasie ostrzeliwaÂły i bombardowaÂły kolumny wroga, zadajÂąc im straty i opĂłÂźniajÂąc marsz. W walkach udziaÂł wziĂŞÂło 125 Karasi, stracono 90% z nich. Kilka sztuk podczas kampanii wrzeÂśniowej Niemcy zdobyli co najmniej 16 sztuk, dla BuÂłgarii Niemcy wyremontowali co najmniej piĂŞĂŚ sztuk Karasi. Dwa Karasie wylÂądowaÂły omyÂłkowo na terytorium radzieckim i byÂły pokazywane jako zdobycz wojenna na wystawie w Kijowie (zdobycz wojenna, podczas obrony nas przed Niemcami J dobre). OprĂłcz polski Karasie uÂżytkowaÂła Rumunia (do Rumunii ewakuowaÂło siĂŞ 14 Karasi, a dziĂŞki remontom Rumunii uzyskali 19 maszyn – walczyli nimi po stronie NiemcĂłw w trakcie Barbarossy – nawet pod Stalingradem) i BuÂłgaria (50 samolotĂłw w wersji P.43, nazwane przez BuÂłgarĂłw Czajka – po zmianie strony i wypowiedzeniu Niemcom wojny przez BuÂłgarĂłw Karasie (czajki) braÂły udziaÂł w walkach przeciwko Niemcom).

Ocena samolotu:
ByÂł uÂżytkowany jako samolot bombowy i rozpoznawczy, pilot posiadaÂł k.m. strzelajÂący do przodu, a dwĂłch strzelcĂłw zapewniaÂło prawie peÂłnÂą obronĂŞ tylnej pĂłÂłsfery, a strzelec gĂłrny dodatkowo przednia gĂłrnÂą pĂłÂłsferĂŞ – to zapewniaÂło doskonaÂłÂą obronĂŞ przed myÂśliwcami. ÂŁadunek bomb byÂł zadowalajÂący, niskÂą prĂŞdkoÂśĂŚ rekompensowaÂła zwrotnoÂśĂŚ.

Opis techniczny

PÂŁAT:
Trapezowy, trĂłjdzielny, wyposaÂżony w lotki szczelinowe i automatyczne sloty. PÂłat kryty gÂładkÂą blachÂą, wewnĂŞtrzne dwa zbiorniki paliwa o pojemnoÂści 77l kaÂżdy w pÂłatach zewnĂŞtrznych, w centropÂłacie dwa gÂłĂłwne zbiorniki paliwa po 230l i dwa mniejsze umieszczone przy krawĂŞdzi spÂływu o pojemnoÂści 50l kaÂżdy oraz dwa po 77 litrĂłw kaÂżdy.

KADÂŁUB:
Pokrycie z gÂładkiej blachy duraluminiowej. Charakterystyczne rury wydechowe wyprowadzone nad pÂłat, celem nie oÂślepiania pilota, a w lotach nocnych, celem osÂłoniĂŞcia pÂłomieni przed obserwatorami z ziemi. Za przedziaÂłem silnikowym byÂł zbiornik oleju o pojemnoÂści 70l i zbiornik opadowy o pojemnoÂści 25l. Charakterystyczny garb, uzyskano przez obniÂżenie silnika celem lepszego wywaÂżenia samolotu oraz zapewnienia pilotowi lepszej widocznoÂści przy starcie i lÂądowaniu. OsÂłona kabiny zbudowana ze szkieletu duraluminiowego, okienka i wiatrochron ze szkÂła organicznego, owiewka pilota i obserwatora otwierane w lewo, gondola podkadÂłubowa wyposaÂżona w wiatrochron z przodu z zamontowanym celownikiem bombardierskim i oszklenie z tyÂłu z gniazdem k.m.

USTERZENIE:
W ukÂładzie klasycznym, wolnonoÂśne, kryte gÂładkÂą blachÂą.

PODWOZIE:
Klasyczne, koÂłowe z pÂłozÂą ogonowÂą. CaÂłkowicie osÂłoniĂŞte owiewkami, ale ze wzglĂŞdu na uÂżytkowanie z lotnisk polowych owiewki demontowano. Na owiewkach umieszczano dwa reflektory do lÂądowania nocnego.

ZESPĂÂŁ NAPĂDOWY:
9-cylindrowy, gwiazdowy silnik Skoda Bristol Pegaz VIIIA, o mocy 500 kW (670 KM), chÂłodzony powietrzem, ÂśmigÂło dwupÂłatowe drewniane, typu SzomaĂąski B-17bII, masa zespoÂłu napĂŞdowego 775kg.

WYPOSAÂŻENIE:
Pilot: busola, kontroler lotu, sztuczny horyzont, wysokoÂściomierz, chyÂłomierz podÂłuÂżny, wariometr, zegar, lusterko wsteczne, manometry powietrzne i olejowe, butla tlenowa instalacji pilota. PrzedziaÂł obserwatora: oddzielony pancernym ekranem od przedziaÂłu pilota, nadajnik radiowy, automat bombardierski oraz butla tlenowa. PrzedziaÂł strzelca: osÂłoniĂŞty od strony przedziaÂłu obserwatora ekranem pancernym, obrotowa podstawa k.m. butla tlenowa strzelca. Gondola podkadÂłubowa, zajmowana przez obserwatora na czas bombardowania lub korzystanie z k.m. broniÂącego dolnej pĂłÂłsfery: celownik bombowy w czĂŞÂści przedniej, w czĂŞÂści tylnej k.m. umieszczony w gnieÂździe. DrÂąÂżek sterowy zdublowany, jeden w kabinie pilota, a drugi w kabinie obserwatora.

UZBROJENIE:
K.m. pilota PWU wz.33 kal. 7,9 mm strzelajÂący przez ÂśmigÂło z synchronizatorem, szybkostrzelnoÂśĂŚ 2300 pociskĂłw/minutĂŞ, zapas amunicji 600 sztuk, co czwarty pocisk w taÂśmie – smugowy. Z tyÂłu kadÂłuba dwa pojedyncze ruchome k.m. Vickersa F 7,9 mm (przekalibrowane), jeden w gondoli podkadÂłubowej o kÂącie ostrzaÂłu 60 stopni w dĂłÂł i po 30 stopni na boki, z zapasem 388 naboi w 4 magazynkach, drugi umieszczony na ruchomej podstawie, broniÂł gĂłrnej pĂłÂłsfery, z kÂątem ostrzaÂłu w gĂłrĂŞ 155 stopni, na boki 300 stopni, kÂącie ostrzaÂłu dookĂłlnym 360 stopni. Zapas amunicji 679 naboi w 7 magazynkach. W czasie walk wrzeÂśniowych kilka maszyn wyposaÂżono w k.m. PWU wz. 33 Szczeniak kal. 7,9mm. ÂŁadunek bomb wynosiÂł zasadniczo 700 kg, ale w praktyce zabierano 600 kg , a z lotnisk trawiastych nie wiĂŞcej niÂż 400 kg. Bomby umieszczano na wyrzutnikach bombowych 8x100 kg lub 24x12 kg.

Wyrzutnik 8x100 kg pozwalaÂł na nastĂŞpujÂące kombinacje bomb:
- 6x100kg
- 6x100 kg + 2x50 kg
- 6x 50 kg

Wyrzutnik 24x12 kg pozwalaÂł na nastĂŞpujÂące kombinacje bomb:
- 24x12kg
- 24x12,5 kg
- 24x skrzynka z 240 bombami 1 kg
- 24x skrzynka z 190 bombami typu myszka
- 24x skrzynka z 280 bombami zapalajÂącymi

Dane techniczne P.23b

Moc startowa – 500 kW (670 KM)
RozpiĂŞtoÂśĂŚ – 13,95 m
WysokoÂśĂŚ – 3,30 m
DÂługoÂśĂŚ – 9,68 m
Powierzchnia noÂśna – 26,80 m2
Masa wÂłasna – 1980 kg
Masa uÂżyteczna – 913 (1546) kg
Masa caÂłkowita – 2893 (3525) kg
Zbiornik oleju – 70 l
Zbiorniki paliwa – 740 l
ObciÂąÂżenie powierzchni – 108 kg/m2
ObciÂąÂżenie mocy – 5,8 kg/kW
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 0m – 274 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 1000m – 286 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 2000m – 299 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 3000m – 311 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 3650m – 319 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 4000m – 317 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 5000m – 308 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 6000m – 294 km/h
Wznoszenie na 1000m – 2’25”
Wznoszenie na 2000m – 4’45”
Wznoszenie na 3000m – 7’10”
Wznoszenie na 4000m – 10’10”
Wznoszenie na 5000m – 14’10”
Wznoszenie na 6000m – 20’00”
PrĂŞdkoÂśĂŚ przelotowa –na wysokoÂści 2500 - 270 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ minimalna – 110 km/h
Wznoszenie – 6,7 m/s
PuÂłap – 7300m
ZasiĂŞg - 1260 km
WspĂłÂłczynnik obciÂąÂżenia niszczÂącego - 9,7

ÂŹrĂłdÂła:
T.J. KopaĂąski, K.Sikora "P.23 KaraÂś" , monografie lotnicze nr 23
Aero – Technika Lotnicza
A. Glass „Polskie Konstrukcje Lotnicze – 1893-1939”
_________________
Hell Hath No Fury Like A FireFighter

Ochotnicza Straż Pożarna Pilica
www.osp.pilica.com.pl
Śląska Galeria Fotografii Pożarniczej
www.sgfp.com.pl

P-37 ÂŁoÂś

P-37 w walkach we wrzeÂśniu 1939: Lotnictwo otrzymaÂło tylko 92 szt. (z zamĂłwionych 180). ÂŁosie wykorzystano dopiero 4 i piÂątego wrzeÂśnia. Wykonano 6 wypraw bombowych ma 16 Korpus Pancerny pod Radomskiem i zrzucono 40 ton bomb, zestrzelono dwa Me-109 i jednego Me-110. W czasie kampanii wrzeÂśniowej stracono 26 ÂŁosi, z czego 14 w walkach z nieprzyjacielem. Niemcy zdobyli jednego ÂŁosia, ktĂłrego testowali w Rechlinie. Rosjanie zdobyli 3 ÂŁosie. Jednego rozbili o I-153 „CzajkĂŞ” podczas koÂłowania.

ÂŁosie oprĂłcz Polski uÂżywaÂła Rumunia (30 sztuk), Turcja zamĂłwiÂła 10 sztuk, JugosÂławia – 20 szt, BuÂłgaria 15 sztuk (BuÂłgaria i JugosÂławia – nie dostarczono – wybuch wojny przeszkodziÂł). ZamĂłwiĂŚ chciaÂły – Belgia, Estonia, Finlandia i Grecja.

Ocena samolotu: samolot bardzo chwalony za poprawnoÂśĂŚ w pilotaÂżu, moÂżliwoÂśĂŚ operowania z lotnisk polowych, szybkoÂśĂŚ. Z urzÂądzonej symulowanej walki powietrznej „ÂŁoÂś” vs Seversky P-35 - „ÂŁoÂś” wyszedÂł zwyciĂŞsko. Jako wadĂŞ podawano ciaÂśniejsze wnĂŞtrze. Na ”ÂŁosiu” daÂło siĂŞ wykonywaĂŚ podstawowe figury akrobatyczne (dot. serii ÂŁosi ze wzmocnionym okuciem). PosiadaÂł dobre pola ostrzaÂłu i Âśredni Âładunek bomb, porĂłwnywalny byÂł z Âśrednimi bombowcami innych paĂąstw: Do-17, Ju-88, He-111, „Wellingtonem” i „Hampdenem”

Opis techniczny

PÂŁAT:
Trapezowo-eliptyczny, duralowy,. TrĂłjdzielny, kryty blachÂą. Klapy krokodylkowe wychylane do 60 stopni (3 poÂłoÂżenia: 25,45,60 stopni) , lotki szczelinowe.

KADÂŁUB:
Eliptyczny, pĂłÂłskorupowy, duralowy. PrzĂłd oszklony szkÂłem organicznym na szkielecie z rur stalowych mieÂściÂł kabinĂŞ dowĂłdcy-obserwatora bĂŞdÂącego jednoczeÂśnie bombardierem i strzelcem przednim, dalej kabina pilota, kryta odchylanÂą owiewkÂą, za kabinÂą pilota pomieszczenie radiooperatora, bĂŞdÂącego jednoczeÂśnie strzelcem dolnym-tylnym. Kabina strzelca gĂłrnego tylnego, wykrojona z obrysu kadÂłuba, osÂłoniĂŞta niewielkÂą owiewkÂą ze szkÂła organicznego.

USTERZENIE:
W ukÂładzie klasycznym, wolnonoÂśne, kryte gÂładkÂą blachÂą, w wersji B podwĂłjne, w wersji A pojedynczy ster kierunku.

PODWOZIE:
Klasyczne, koÂłowe z pÂłozÂą ogonowÂą. Rozstaw 5m. Jednogoleniowe, dwukoÂłowe wg patentu Kubickiego. PÂłoza ogonowa, amortyzowana i samonastawna.

ZESPĂÂŁ NAPĂDOWY:
9-cylindrowy, gwiazdowy silnik Bristol Pegaz XX A lub B o mocy nominalnej 810-850 KM, a maksymalnej 900-940 KM na 3050m. ÂŚmigÂła trĂłjpÂłatowe Hamilton Standard. Zbiornik gÂłĂłwny paliwa pod kabinÂą pilota – 532 l, W gondolach silnikowych dwa zbiorniki opadowe po 112l kaÂżdy. W pÂłatach dwa zbiorniki po 238l kaÂżdy. MoÂżliwoÂśc zakÂładania w komorze bombowej dodatkowych dwĂłch zbiornikĂłw po 369 l. W gondolach silnikowych dwa zbiorniki oleju, po 115l kaÂżdy. Przelotowe zuÂżycie paliwa 322-350 l/h, maksymalne zuÂżycie 462 l/h.

WYPOSAÂŻENIE:
Pilot: prĂŞdkoÂściomierz, zakrĂŞtomierz, chyÂłomierz poprzeczny, chyÂłomierz podÂłuÂżny, sztuczny horyzont, wysokoÂściomierz, wariometr, busola, giroskopowy wskaÂźnik kursu, zegar, dwa obrotomierze, dwa kontrolery silnikĂłw, paliwomierze (3 szt.) oraz manometry. Fotel pilota z lewej, po prawej przejÂście dla bombardiera-strzelca. Bombardier-strzelec:: k.m Szczeniak, drugi zestaw sterownic (zdublowane z pilotem), celownik bombardierski, busola, prĂŞdkoÂściomierz, wysokoÂściomierz. Radiooperator-strzelec: k.m. Szczeniak na obrotnicy w dole kadÂłuba, radiostacja. Strzelec tylny – k.m. Szczeniak

UZBROJENIE:
Na stanowiskach przednim, dolnym i tylnym K.m. „Szczeniak” 7,9 mm wz. 37 (przedni i tylny), k.m. dolny Vickers F 7,7mm. Pole ostrzaÂłu stanowiska tylnego: poziomo 192 stopnie, w gĂłrĂŞ 60 stopni, w dĂłÂł 10 stopni. Pole ostrzaÂłu stanowiska przedniego: na boki i w gĂłrĂŞ 25 stopni, w dĂłÂł 45 stopni. Pole ostrzaÂłu stanowiska dolnego: 60 stopni w dĂłÂł i na boki. ÂŁÂączny zapas amunicji 1632 szt. W kadÂłubie i pÂłacie komory bombowe. ÂŁadunek:

- 2x300 kg w kadÂłubie, 18x110 kg w pÂłacie
- 20x50 kg
- 20x110 kg
- 20x240 „myszek” po 1kg – ÂłÂącznie 4800 szt.

Dane techniczne P.37B

Moc startowa – 2x 918KM
Moc maksymalna – 2x 940 KM
RozpiĂŞtoÂśĂŚ – 17,93 m
WysokoÂśĂŚ – 4,25 m
DÂługoÂśĂŚ – 12,92 m
Powierzchnia noÂśna – 53,50 m2
Masa wÂłasna – 4935 kg
Masa uÂżyteczna – 3945 kg
Masa caÂłkowita – 8880 (max. 9105) kg
Zbiornik oleju – 70 l
Zbiorniki paliwa – 740 l
ObciÂąÂżenie powierzchni – 166 kg/m2
ObciÂąÂżenie mocy – 4,8 kg/kW
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 0m – 370 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 500m – 377 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 1000m – 385 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 1500m – 392 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 2000m – 400 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 2500m – 407 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 2800m – 412 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 3000m – 410 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 3500m – 405 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 4000m – 400 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ maksymalna na wysokoÂści 4500m – 393 km/h
Wznoszenie na wysokoÂśĂŚ 500m – 2’12”
Wznoszenie na wysokoÂśĂŚ 1000m – 4’12”
Wznoszenie na wysokoÂśĂŚ 1500m – 6’00”
Wznoszenie na wysokoÂśĂŚ 2000m – 7’54”
Wznoszenie na wysokoÂśĂŚ 2500m – 9’42”
Wznoszenie na wysokoÂśĂŚ 3000m – 12’00”
Wznoszenie na wysokoÂśĂŚ 3500m – 14’24”
Wznoszenie na wysokoÂśĂŚ 4000m – 17’18”
Wznoszenie na wysokoÂśĂŚ 4500m – 21’00”
PrĂŞdkoÂśĂŚ przelotowa – 326-360 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ dopuszczalna nurkowania – 520 km/h
PrĂŞdkoÂśĂŚ minimalna – 120 km/h
Wznoszenie – 4,7 m/s
PuÂłap – 5900 m
ZasiĂŞg – 1000 (max. 1750) km
WspĂłÂłczynnik obciÂąÂżenia niszczÂącego - 9,7
Rozbieg – 473 m
Dobieg – 340 m

ÂŹrĂłdÂła:
T.J. KopaĂąski, K.Sikora "P.23 KaraÂś" , monografie lotnicze nr 23
J.B. Cynk „PZL P-37 ÂŁoÂś”
_________________
Hell Hath No Fury Like A FireFighter

Ochotnicza Straż Pożarna Pilica
www.osp.pilica.com.pl
Śląska Galeria Fotografii Pożarniczej
www.sgfp.com.pl

IMO najlepiej bedzie jak przygotujemy rĂłwnież dane wczesnych wersji samolotĂłw niemieckich, bo np 109 to chyba latalo w wersji E1.
Jesli chodzi o modele to chyba nie ma sensu ich wykonywac bo zmienia tylko malowanie i juz bedzie z E4, E1. Jak przygotujemy obie strony to projekt moze nawet przejsc, a tak to ruski pewnie stwierdza, ze trzeba dac przeciwwage goldom, a im nie chce sie myslec co to ma byc Wink

_________________
F/Lt Vipe from 302nd Polish Squadron "PoznaĂąski"